Voor Pierre Penninx is een 9 niet voldoende: ‘Het moet een 10 zijn, anders zitten er fouten in’

Pierre Penninx van NTS Botech is door de SBB uitgeroepen tot beste praktijkbegeleider in de categorie Techniek & Gebouwde Omgeving. Hoog tijd dus om te vragen wat volgens Pierre essentieel is in zijn rol als praktijkbegeleider. Een gesprek met een man die dol is op zijn vak. “Eigenlijk moet ik NTS betalen in plaats van andersom, want dit is net een speeltuin voor me!” 

Lopend door de fabriekshal van NTS Botech in Helmond, valt op hoe laag de gemiddelde leeftijd is. Pierre loopt trots langs de medewerkers van wie hij sommigen begeleid heeft. Een knikje hier, een vraag daar: hier loopt duidelijk een man die trots is op zijn werk en zijn collega’s. “Ja, hier doen we het allemaal voor. Uiteindelijk willen we natuurlijk dat scholieren na het behalen van een diploma bij NTS blijven werken.” 

Proficiat, Pierre! De beste praktijkbegeleider, dat is een mooie prestatie! 

“Ja, ik was helemaal verrast. Ik dacht ook dat ik geen enkele kans maakte, totdat ik tot de laatste 3 doordrong. Toen dacht ik: nou wil ik winnen ook. Erg leuk dat ik gewonnen heb!  Zeker de taart werd gewaardeerd. Als ik mag kiezen tussen bloemen en taart, kies ik altijd voor taart: bloemen kun je niet eten!” 

Wat maakt jou nou zo’n goede praktijkbegeleider? 

“Dat is moeilijk te zeggen.” Pierre denkt even rustig na. “Ik denk dat het belangrijk is altijd rustig te blijven en ruimte te laten voor fouten. Als het veilig kan, zijn fouten helemaal niet erg. Als iemand er maar van leert, want dan wordt een fout een leermoment. Ook ben ik strikt als het om regels gaat. Ik hou er bijvoorbeeld niet van als er met telefoons gespeeld wordt. Dan ben je niet met het werk bezig, dus dan spreek ik iemand meteen aan. De combinatie van rust en duidelijke regels wordt gewaardeerd.”  

Wat heeft de jury ervan overtuigd dat jij de beste praktijkbegeleider bent? 

Volgens Pierre ligt dat aan alle inspanningen dat hij samen met collega’s NTS pleegt. “We steken veel tijd en energie in het scholen en begeleiden van mensen die geïnteresseerd zijn in techniek. We komen op basisscholen, maar ik sta daarnaast voor de klas bij het Techniek Centrum Brainport in Deurne. Ook 50-plussers die een switch maken, leg ik uit wat ons vak inhoudt. Daar krijg ik van NTS overigens ook alle ruimte voor, want kennis moet je niet voor je houden, maar delen. De tijd van ‘het geheim van de smid’ is voorbij.” 

Je bent al praktijkbegeleider sinds je 25e. Is er veel veranderd? Pierre heeft de jeugd wel zien veranderen, geeft hij aan. “Voorheen waren jongeren dankbaar dat ze opgeleid werden en was het een hele eer om een opleidingsplek te krijgen. Er waren bovendien meer jongeren die voor de techniek kozen. De instelling is ook niet meer hetzelfde. “Als ik nu zeg dat iets ze moeten doen, dan krijg ik wel eens de reactie: Moeten? Ik moet helemaal niets.” 

Hoe ga je daar dan mee om? 

Pierre haalt zijn schouders op. Het is nou eenmaal zo, wil hij maar zeggen. “Maar ik kan het niet hebben als iemand laks is. Ook van collega’s niet. Dat werkt niet bij NTS, maar het past ook niet bij mij. Het is tegelijkertijd ook het mooie van begeleiding: als scholieren zien dat een opdracht lukt, worden ze steeds fanatieker. Dan blijken ze veel meer in hun mars te hebben, dan ze zelf dachten. Willen is namelijk het allerbelangrijkste. Je krijgt het niet voor niets, maar als je bereid bent op te letten en er energie in steken, zijn er volop mogelijkheden in de techniek en bij NTS. Die ontwikkeling in houding en ambitie bij veel jongeren vind ik heel mooi om te zien.”  

Wat doe je naast je werk als praktijkbegeleider? 

Als Pierre niet met begeleiding bezig is, werkt hij in de fabriek van NTS Botech. Omdat hij allround inzetbaar is, kan hij vrijwel overal ingezet worden. Om zieke collega’s te vervangen bijvoorbeeld. “Soms weet ik vandaag niet waar ik morgen nodig ben. Maar dat maakt niet uit, ik hou van een uitdaging. Ik ben fanatiek als het om mijn werk gaat. Alles wat ik maak, moet een 10 zijn. Als het een 9 is, dan zitten er fouten in. Dat probeer ik ook over te dragen in mijn werk als praktijkbegeleider trouwens. Als iemand zichzelf heel goed vindt, dan zeg ik: laat maar zien. Dan verleg ik de grenzen en geef ik een moeilijke opdracht. Dan weet zo’n jongen weer waar hij staat en wat er nog meer mogelijk is. Wat er nog te leren valt.” 

Hoe zit het met jouw eigen ontwikkeling? 

“Ik blijf altijd leren en ben doorlopend bezig met bijscholing. Ik wil op de hoogte blijven. Niet alleen vakinhoudelijk, maar ik wil me ook blijven ontwikkelen als praktijkbegeleider. Onlangs heb ik bijvoorbeeld een cursus over omgaan met ADHD, autisme en verslavingsproblematiek afgerond. Vaak heb ik de inhoud wel eens gehad in een eerdere cursus, maar wil ik mijn kennis opfrissen. Mensen en techniek veranderen, dus ik wil met de tijd mee.” 

Je bent duidelijk dol op je vak.  

Pierre veert op: “Jazeker! Ik hou van uitdagend werk en haal energie uit nieuwe projecten en nieuwe mensen om te begeleiden. Eigenlijk zou ik NTS moeten betalen, want dit is net een speeltuin voor mij.” Pierre glimlacht en neemt een slok koffie. “Heb je nog tijd? Dan geef ik je een rondleiding en laat ik je zien wat we allemaal doen!”